Part 10.

Wystukałem numer do Emmy. Być może ona coś wie na ten temat. To nie tak, że chciałem odkryć tajemnicę chłopaka. Po prostu się o niego martwiłem i chciałem mu w jakiś sposób pomóc.

- Emma?

- Co jest Charlie?

- Leo coś ukrywa prawda?

- Nie.. czemu? - powiedziała innym tonem

- Czy ktoś mi wyjaśni o co chodzi?! - krzyknąłem, przez co do kuchni wszedł Leondre

- Przepraszam, nie mogę.- oznajmiła dziewczyna i się rozłączyła

Leo przez chwile stał wpatrując się we mnie.

- Dlaczego krzyczysz? Obudziłeś mnie.

- Połóż się jeszcze spać. - westchnąłem - Nie twoje sprawy, młody

- Nie poznaję cię Charlie. - powiedział i zawrócił do swojego pokoju

Może i on ma rację? Może i się zmieniłem? Dorastam, nie będę zawsze tym samym Charlim Lenehanem. Coraz trudniej zapanować mi nad emocjami. Ranię ludzi w około nawet nie zdając sobie z tego sprawy.

Poszedłem do pokoju bruneta i usiadłem na jego łóżku.

- Przepraszam, kochanie. Nie chciałem żeby tak wyszło. - na moje słowa chłopak usiadł na łóżku i wpatrywał się w moje oczy.

- Nie zachowuj się tak więcej. - uśmiechnął się i dał mi buziaka - Wybaczam ci.

Nagle chłopak złapał się za serce i ledwo łapał oddech. Spanikowałem jednak musiałem zachować zimną krew.

Pomogłem mu wstać i szybko zaniosłem go do samochodu. Z piskiem opon ruszyliśmy do szpitala, gdzie od razu go przyjęli.
Miła pani wzięła go na salę i kazała mi czekać. Nie mogłem wejść do środka, a na jakiekolwiek informacje przyjdzie pora.

Leo
Gdy poczułem się już lepiej ujrzałem koło siebie panią pielegniarkę. Była bardzo miła i troszczyła się o mnie.

- Na zewnątrz siedzi taki blondyn? - spytałem a ona pokiwała twierdząco głową - Proszę by nie udzielać mu żadnych informacji

- Jeśli pacjent sobie tak życzy, naszym obowiązkiem jest dotrzymać obietnicy. - powiedziała

Niespodziewanie do sali wszedł Charlie. Tylko nie to..

- Dlaczego nie można udzielać mi żadnych informacji? - rzekł zdenerwowany